James ‘Yank’ Rachel (1910-1997) werd begin vorige eeuw geboren in Brownsville (Tennessee)  op 16 maart 1910. Hij groeide op als boerenzoon en het was op de ‘farm’ van zijn ouders dat hij iemand hoorde op de mandoline spelen en dat werd meteen de geboorte van een ‘legendary blues story’ .

Door mee te spelen met een ‘jug band’ waar tevens ‘Sleepy John’ Estes en ‘Hammie’ Nixon lid van waren werd hij zonder het te beseffen opgenomen in de bluesannalen en schreef al meteen geschiedenis met het nummer ‘Diving Duck Blues’. Rachell begon verder op de ladder te klimmen en trok samen met Sonny Boy Williamson I in ’38 richting Chicago en begonnen samen platen op te nemen voor ‘Bluebird records’ tot de dood van Sonny Boy in 1948.

James ‘Yank’ Rachell verhuisde daarna richting Indianapolis  en maakte er platen met o.a. John Estes en David Morgan. Toen Yank op 9 april 1997 op 87-jarige leeftijd stierf was hij nog onder contract bij Flat Rock records. De muzikale erfenis die Yank na liet is heden ten dagen nog steeds levendig en één van zijn allergrootste successen ‘She Caught The Katy’ werd nog gebruikt in de ‘motion picture’  The Blues Brothers. Een van de mysteries rond Rachell’s naam blijft nog steeds de uitspraak ervan maar zijn muziek is des te duidelijker.

Voor ‘The Tribute  to the Legendary Mandolin Man’ waren heel wat muzikanten dadelijk akkoord om aan dit album hun medewerking te verlenen….John Sebastian, Rich Delgrosso, Andra Faye, Peter Rowan, Stanley Smith, David Grier, Jean-Louis Mahjun, Mike Seeger, David Grisman, Tim o’Brien, Curtis Buckhannon, Bert Deivert en Karen Irwin zijn er enkele van.

Dit album bevat 21 tracks en uitgezonderd # 8,10,12,16 en 21 is de rest allemaal van de hand van James ‘Yank’ Rachel. Diegene die geen liefhebber zijn van dit instrument zullen ook dit album kunnen smaken want er staan enkel pareltjes op waarvan je niet onmiddellijk gaat stellen dat dit mandoline blues is. Zo zijn er ‘Shotgun Blues’, Moonshine Whiskey’ en het door iedereen gekende ‘She Caught The Katy’ die deze tribute een andere dimensie geven.

Wanneer  John Sebastian het woord neemt gaan we met ‘Tappin’ That Thing’ en ‘My Baby’s Gone’ even terug naar de pre-war mandolinblues. Het tij keert al onmiddellijk terug met het ‘Divin’ Duck’ en ‘Bluesy Little Tune’, twee nummers die je eindeloos kan herbeluisteren. Een bluessong die misschien wel terug op het voorplan zou kunnen treden is zeker en vast ‘Depression Blues’. Boogie Mandoline Blues … van het swingende ‘Seems Like A dream’ zou je onmogelijk kunnen aannemen dat dit pre-war blues is.
Een album dat iedere bluesfanaat is zijn archief kan bijplaatsen want deze ‘Tribute’ is verassend mooi en zo kan ons nageslacht weer een eindje terug in de geschiedenis. (Freddy)